نسخه قابل چاپ

سر نخ اصلی کجاست؟

1- اوضاع خیلی به هم ریخته بود. با شروع دور دوم تبلیغات(تخریبات) هرکسی چیزی می گفت و نسبت ناروایی به دکتر می زد: فاشیست، دیکتاتور، بازجوی زندان اوین ... جریان پیاده رو ها و آسانسور هام بد جوری روی اعصابم بود. ما هم کارمون شده بود تنویر افکار عمومی علی الخصوص نسل جوان که بابا از این خبرا جایی نیست. این میون یه اعلامیه پخش شد که نورعلی نور بود: ما جوانان حزب الله اصفهان از برادر محمود احمدی نژاد حمایت می کنیم زیرا... 1 ... 2... 3... و شروع کرده بود به اراجیف گفتن که اگه بیاد پسرا را اینطور میکنه و موهای بیرون گذاشته دخترا می چینه و نمی دونم وزارت امر به معروف!!! درست میکنه و هزار و یه دروغ دیگه. تازه به همین جا ختم نشد و آقای نوبخت تو گفتگوی ویژه شبکه 2 به این اطلاعیه اشاره کرده و اظهار نگرانی فرمودند(که بعد ها فهمیدم این کارش خیلی به ضرر خودشون تموم شد.)

حالا همه به جنب و جوش که اینا از کجا دراومده که یه روزنه امید پیدا شد: بعضی از اعلامیه ها با فکس به مراکز مختلف ارسال شده بود اما ارسال کنند گان ناشی از زور دستپاچگی حواسشون نبوده که شماره فکس پایین برگه ها ثبت شده: 031162... سریع یه عده از مخابرات پیگیر شدند که محل ارسال کجاست؟
جواب ساده بود: اصفهان- خیابان حکیم نظامی ابتدای خیابان محتشم کاشانی- ساختمان MRI – طبقه سوم- دفتر هماهنگی ستاد آیت الله هاشمی رفسنجانی. تازه فهمیدیم سر نخ کجاست و ته نخ کجا!
دیگه تکلیف روشن بود: اعلامیه ها دوباره چاپ شد، اما این بار دو رو یک طرف اصل اعلامیه( با همون شماره پایینش) و طرف دیگه یه جوابیه آبدار جهت همون تنویر افکار عمومی.

2- از نیمه شب گذشته بود که داشتیم دور میدان جمهوری اسلامی رو با عکس دکتر پر می کردیم. چشمتون روز بد نبینه یهو یه سیاهی( شبیه به پارسی کولا!) از میون شمشاد ها اومد بیرون. یه پیرمرد بود که با غضب وصف ناشدنی و فریادی استوار گفت: داری واسه کی تبلیغ می چسبونی؟؟؟؟؟ تو این فکر بودم که " هنوز که به پایان وقت تبلیغات یه روزی مونده و اینجام که تبلیغ ممنوع نیست." اما اینا رو که به اون نمی شد گفت. بنابراین دست و پامو جمع گردم و ترسون ترسون گفتم: اح..احم ..مدی ن..ن..ژاااد . چشامو بستم و منتظر یه سیلی آبدار موندم. دیدم خبری نشد. پیرمرد این دفعه با لحن آروم و مهربونی گفت: ادامه بده عزیزم، خسته نباشی...

3- اون جمعه خیلی خسته بودم.از صبح هرکسی رو با هر بهونه و توجیهی تونسته بودم پای صندوق کشونده بودم. تا آخر شب هم از اینترنت اخبار رو دنبال می کرم. اما آخر شب هر کاری می کردم خوابم نمی برد. هرچند ته دلم روشن بود ولی بی خیالی هم نمی شد طی کرد. شاید یکی دوساعتی از بامداد گذشته بود که خوابیدم. بعد از نمازصبح دوباره یکم خوابم برد اما 6 صبح نشده از خواب پریدم. هر چند می دونستم نتایج رسمی حداقل 5-6 ساعت دیگه منتشر میشه اما برای دلخوشی هم که شده گفتم یه سری بزنم اینترنت ببینم چی به چیه؟ اون روزا بازتاب یکی از منابع خبریم بود. صفحه که باز شد شوکه شدم:احمدی نژاد ششمین رئیس جمهور ایران شد- دیگه تو پوست خودم نبودم. با تیتر اولین گزارش تحلیلی که اومد رو سایت هم خیلی حال کردم:احمدی نژاداولین رئیس جمهوری که شناخته شده ترین حامی اش خودش بود!

4- عصر که شد همه مون سینی دستمون بود. جلوی ستاد کوچولوی خودمون تو محل(مغازه لوله کشی یکی از بچه ها!) داشتیم خوشحالی مون رو به مدد شربت و شیرینی با مردم تقسیم می کردیم. حتی چند بارهم تمدیدش کردیم. اگه بعضا کسی می پرسید اینا ماله چیه؟ می گفتیم: صبح شد ... او آمد...

5- امروز داشتم فیلم های تبلیغاتی دکتر احمدی نژاد رو دوباره می دیدم:
    • هیچ فرقی نکرده... ادبیتاش و باطنش رو می گم نظرش راجع به عدالت، دولت اسلامی، امور داخلی، خارجی، انرژی هسته ای، مفاسد اقتصادی، عزت ایرانی، می شود و می توانیم... همش همونه
    • خیلی فرق کرده... ظاهر شکسته اش رو می گم. یادم نبود دکتر اون روزا این قدر موی سپید   بر سر و صورت نداشت...
    • جمعیت چند هزار نفری رو که توی مسجد سید اصفهان دیدم یاد بهنام عزیز افتادم: بهنام کریمیان شهید دولت سلامی .(برای اونایی که نمی شناسن میگم) یکی فعالترین بچه های ستاد دکتر بود. یه بسیجی مخلص. سالها تو گردان تفحص با شهدا عشق بازی می کرد. او در جریان استقبال از دکتر احمدی نژاد در اون شب گرم پایان خرداد میان ازدحام جمعیت به آروزش رسید... یادش گرامی و با شهدای کربلا محشور باد.

شهید دولت اسلامی - بهنام کریمیان